خانه داری

به یک باره با فارغ التحصیلی شرایط زندگی ام تغیر کرده است. پس از انرژی زیادی که برای پروژه ی کارشناسی گذاشتم و دفاعی که کردم و مسایلی که اخیرا پیش آمد و دوران بسیار سختی که بحمدلله سپری شد واقعا نتوانسته ام زندگی مدیریت شده با شرایط جدید را شروع کنم. خانه داری نه به معنی اشپزی و جارو و دستمال کشی که به معنی واقعی خانه داری از سخت ترین کار های دنیاست. برنامه ریزی و مفید بودن در آن بسیار سخت است. بسیار سخت تر از دانشجو بودن. بسیار سخت تر. 

دانشجو اول ترم باید ثبت نام کند. بعد هم برود از سایت یک برنامه ی تحصیلی بگیرد. در موعد مقرر امتحان بدهد. سر ساعت در خوابگاه حاضر باشد. سر ساعت به سلف برود. به کلاس برود. تمرین تحویل بدهد. پروژه داشته باشد و...

یعنی یک زندگی که چارچوب اصلی آن مشخص است. کارمند بودن هم همین است. کارگر بودن هم.

اما خانه داری شغلی است که شما از 24 ساعت شبانه روز می توانید تنها چند ساعت کار مفید انجام دهید و البته می توانید بیش از 24 ساعت کار مفید انجام دهید. اگر امروزتان مفید بود فردایتان می تواند به استراحت سپری شود. هیچ برنامه ی کلی وجود ندارد. سراسر بی برنامگی است. مخصوصا وقتی فرزندی متولد شود. همین است که کارتان را سخت می کند. مدیریت بی برنامگی متوالی خیلی سخت است. یک خانه دار می تواند مادر فرهیخته ی چند مومن و همسر شایسته ی یک انسان کامل باشد و خانه را گرم نگه دارد و در کنار خانه داری و همسر داری به فعالیت های اجتماعی هم بپردازد. و یا اینکه به منجلاب بی دغدغگی و بی فایدگی کشیده شود. منجلابی که روز به روز آمار قربانیانش افزایش می یابد. این گستره ی وسیع حق انتخاب در خانه داری و در کنار آن نفس سرکشیکه در طول روز با یک زن خانه دار در محیط خلوت خانه به سر میکند کار را بسیار سخت می کند....